Head-On (2004)

   Ένας 40αρης τουρκικής καταγωγής απογοητευμένος απο τη ζωή του γνωρίζει μια νεαρή γυναίκα που πασχίζει να ξεφύγει από την καταπιεστική  οικογένειά της.Σκηνοθεσία του Fatih Akin.

   Ο Akin σκηνοθετεί το ομώνυμο βιβλίο του και μας χαρίζει δύο χαρακτήρες εξαιρετικά πολυδιάστατους και ρεαλιστικούς.Τούρκος και ο ίδιος στήνει τους τούρκους ήρωές του στη σύγχρονη Γερμανία,ως ξένους σε μια ξένη χώρα,που παλεύουν να δώσουν νόημα στις ζωές τους αναζητώντας την ευτυχία στα λάθος μέρη.

   Το γεμάτο μουσική Head-On αντλεί τη δύναμή του μέσα από τη βιαιότητα των συναισθημάτων των ηρώων του,που ζωντανέυουν μέσα απο τις καταπληκτικές ερμηνείες των Birol Ünel και Sibel Kekilli.Ο Cahit είναι ένας χαρακτήρας με μεγάλο βάθος,που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει μέσα από σελίδες του Bukowski: δύστροπος,μοναχικός,παραδωμένος στους εθισμούς του,έχοντας απαρνηθεί την ταυτότητα και καταγωγή του,δε ξέρει από που έρχεται και που πάει.Και καταλήγει πάνω σε ενα τοίχο,σε μια σκηνή που δε συνηθίζουμε να βλέπουμε σε ερωτικά δράματα.Ο Akin μας γνωρίζει τη Sibel με έναν επίσης σκληρό τρόπο: είναι αποφασισμένη να δώσει τέλος στη καταπίεση από την οικογένειά της,ακόμα και αν αυτό της κοστίσει την ίδια της τη ζωή.Εκβιάζει τον Cahit να την παντρευτεί-σε μια βίαιη σκηνή- με σκοπό να φύγει απ'το σπίτι της και αυτός με τη σειρά του δέχεται,με τη προοπτική οτι κάτι μπορεί να αλλάξει στη μίζερη ύπαρξή του.Η αγάπη που απουσιάζει στην αρχή της σχέσης τους,αναδύεται σιγά-σιγά αλλάζοντάς τους.Το πάθος και οι πράξεις τους όμως θα σφραγγίσουν τη τραγική τους μοίρα.Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν,με τον Cahit να φυλακίζεται και την Sibel να φεύγει για την Κωνσταντινούπολη.Ο Akin με αυτό το τρόπο ρίχνει το βάρος της αφήγησης στη Sibel, που την παρουσιάζει πλέον να διάγει έναν βίο που μοιάζει με αυτόν του Cahit πριν τη γνωρίσει: ναρκωτικά,αλκοόλ,απόγνωση και μοναξιά.Θα ξανασυναντηθούν σε μια προσπάθεια να ξαναενώσουν τις τύχες τους στην Πόλη. 

Το Head-On είναι ένα ερωτικό δράμα γι'αυτούς που δε γουστάρουν ερωτικά δράματα

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

The Grapes Of Wrath (1940)

   Μια οικογένεια κολίγων από την Οκλαχόμα αναγκάζεται να φύγει απ'τη γή της και ταξιδέυει για τη Καλιφόρνια στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, πρός αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης.Μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του John Steinbeck σε σκηνοθεσία του John Ford.

   Έχοντας μια εξαιρετική πρώτη ύλη και με πρωταγωνιστή τον Henry Fonda στο άνθος του,ο Ford συνθέτει το πορτραίτο μιας κοινωνίας και μιας εποχής με τρόπο που κάνει το αμερικάνικο όνειρο να θέλει να κρυφτεί απ'τη ντροπή του.Ισως να μην έχει υπάρξει άλλη αμερικάνικη ταινία που να κάνει τόσο βαθύ κοινωνικο-πολιτικο σχόλιο οσο αυτή.

   Tη δεκαετία του '30 η εκβιομηχάνιση της αγροτικής παραγωγής,η οικονομική δυσπραγία της εποχής και η εκμετάλλευση απο τη πλουτοκρατία δημιούργησαν ενα προτωφανές μεταναστευτικό κύμα μέσα στην Αμερική της ύφεσης.Τίμιοι αγρότες,εξαθλιωμένοι,βρίσκονται ξαφνικά ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα,προσπαθώντας να βρούν εργασία στην πλούσια Καλιφόρνια.Για δέυτερη φορά στην ιστορία της Αμερικής,μετά το Πυρετό του Χρυσού(1848-1855), η Καλιφόρνια φαντάζει ως Γή της Επαγγελίας.
   Ο Ford αφηγείται την οδύσσεια της οικογένειας Joad με μεγαλοπρεπή ανοιχτά πλάνα,εστιάζοντας απο μακριά,δημιουργώντας την αίσθηση μιας ακόμα μεγαλύτερης απόστασης από αυτή που οι ήρωές του καλούνται να διανύσουν.Η ανάλυση των χαρακτήρων γίνεται με μαεστρία,δίνωντας στο θεατή μια γεύση απ'τον καθένα τους,χωρίς να χαθεί η δυναμική που έχουν σαν οικογένεια.Πέρα απ΄τον ασυμβίβαστο πρωταγωνιστή Τοm(που έξοχα αποδίδεται από τον νεαρό Fonda) ίσως να ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του Casy:ενας πρώην ιερέας που παράτησε το κύρηγμα γιατί όπως λέει και ο ίδιος δεν ξέρει την αλήθεια (αγνωστικιστής;) και βρίσκεται μην έχοντας στον ήλιο μοίρα να συνοδοιπορεί με τους Joad.Mέσα στη γεμάτη δυσκολίες διαδρομή,ο σχεδόν μεσσιανικός χαρακτήρας του Casy θα ξεστομίσει τις μεγαλύτερες αλήθειες,θα φανεί πρόθυμος να πάρει την ευθύνη για τις πράξεις άλλων,θα βρεί ενα σκοπό να υπηρετήσει και τέλος η τραγική του μοίρα θα εμπνέυσει τον Tom Joad να αγωνιστεί ενάντια στην  αδικία.

   Τα σταφύλια της οργής είναι το βιβλίο που προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις που προκλήθηκαν ποτέ από βιβλίο στην φοβική  Αμερική. Εκτός απο τη λογοτεχνική του αξία ,το ιστορικό του περιεχόμενο κάνει μια καταγραφή γεγονότων που η Αμερική δείχνει να θέλει να ξεχνά.Η κινηματογραφική μεταφορά του Ford έχει τις ίδιες προθέσεις και ταυτόχρονα αποτελεί ενα απο τα μεγαλύτερα κοινωνικά δράματα-road movie που γυρίστικαν ποτέ.Σκηνές οπως αυτή των τρακτέρ που καταστρέφουν τα σπιτικά των αγροτών,ή οι σκηνές που καταδεικνύουν τη σκληρότητα των αρχών απέναντι στις εξαθλιωμένες μάζες, μας θυμίζουν πως τελικά πολύ λίγα έχουν αλλάξει.

Top Ten: Body Count

Even The Rain (2010)

   Ένα κινηματογραφικό συνεργείο επιλέγει-με κριτήριο το κόστος παραγωγής-τη Βολιβία σαν τόπο γυρισμάτων για την αμφιλεγόμενη ταινία τους,που αφορά τον Χ.Κολόμβο και την άφιξη των Ισπανών στο Νέο Κόσμο.Οι κάτοικοι της πόλης όπου γίνονται  τα γυρίσματα διεξάγουν έναν δίκαιο αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού τους.Η κλιμάκωση των γεγονότων θα βρεί παραγωγό (Luis Tosar),σκηνοθέτη( Gael García Bernal) και λοιπούς συντελεστές ενμέσω μιας βίαιης σύγκρουσης μεταξύ πολιτών και δυνάμεων καταστολής,με το μέλλον της ταινίας αβέβαιο.Σενάριο του (συχνού συνεργάτη του Ken Loach) Paul Laverty και σκηνοθεσία της πρώην ηθοποιού και νυν σκηνοθέτιδας Icíar Bollaín.

   Αυτό που ξεχωρίζει το Even The Rain είναι οι προθέσεις του σεναρίου του.Ο παραλληλισμός μεταξύ των δεινών που υπέστησαν οι ιθαγενείς από τους κονκισταδόρες και της οικονομικής ασφυξίας που τους προκαλούν τώρα οι πολυεθνικές είναι προφανής.Παρακολουθώντας το Even The Rain ο θεατής θα δεί μια ταινία μέσα σε μια άλλη.Με βάση αυτό το σεναριακό έυρημα γίνεται μια παράθεση εικόνων (αρκετές εξ'αυτών ιδιαίτερα ποιητικές) που τονίζουν την τραγική ομοιότητα της εκμετάλλευσης του παρελθόντος με αυτη του παρόντος.Ο βασικός άξονας του σεναρίου δε εστιάζει στα πρόσωπα άλλα στις καταστάσεις.Η αλήθεια είναι οτι αυτό κάνει τους ήρωες τις ταινίας να δείχνουν λιγο κούφιοι,παρά τις σκέψεις τους σε οτι αφορά την ιστορία που αφηγούνται μεσα απ΄την ταινία που γυρίζουν,αλλα και την ιστορία που γράφεται την ίδια στιγμή γύρω τους,που την αντιμετωπίζουν με φόβο και σκεπτικισμό.Μόνο τα κίνητρα και οι πράξεις του χαρακτήρα του παραγωγού έχουν αυτή τη δραματική στόφα που απαιτείται ώστε ο θεατής να εμπλακεί στο έργο,αλλα και ο ήρωας με τη σειρά του να έχει μια λύτρωση αντάξια των πράξεων του.

    Ένας χαρακτήρας που ξεχωρίζει είναι αυτός του Daniel:πρωτεργάτης στον αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού ενώ ταυτόχρονα παίζει και τον μαρτυρικό ηγέτη τον ιθαγενών που εναντιώθηκε στους κονκισταδόρες.Η μια ιδιότητά του συγκρούεται με την άλλη παρά τις ομοιότητές τους.Η ταινία ίσως κάνει ενα άτυπο πορτραίτο μέσω του χαρακτήρα του Daniel,στον πρόεδρο της Βολιβίας Evo Morales.Εκλεγμένος στην εξουσία μετά απο μια  μακρά σειρά διεφθαρμένων πολιτικών,ο ιθαγενής στη καταγωγή Morales,κεφαλαιοποίησε τη δυναμική του ως κοινωνικός αγωνιστής και υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ιθαγενών και συγκρούστηκε με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των ΗΠΑ στη Βολιβία.Σαν πρόεδρος προχώρησε σε μια σειρά γενναίων μεταρρυθμίσεων σε ο,τι είχε να κάνει με την ιδιοκτησία της γης και των φυσικών πόρων της χώρας.

   Οι συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας-στρατού και πολιτών και η δράση ενάντια στην ιδιωτηκοποίηση της ύδρευσης είναι πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη Cochabamba το 2000.Ο αγώνας των κατοίκων είχε τελικά θετική έκβαση.Η ταραχές,η βίαιη κρατική καταστολή και η ιδιωτικοποίηση φυσικών πόρων θυμίζουν έντονα την Ελλάδα στα χρόνια του μνημονίου.

Kagemusha (1980)

     Ιαπωνία 1572.Ένας κοινός κλέφτης καλείται να υποδιθεί ένα νεκρό πολέμαρχο,ως σωσίας του, με σκοπό να παραπλανηθούν οι εχθροί του.Του Akira Kurosawa.

       Το Kagemusha για πολλούς θεωρήθηκε ως γενική πρόβα για το έπος  Ran , αλλά ευτυχώς η αξία του αναγνωρίστηκε ως άλλο ένα αριστούργημα του Kurosawa με το δικό του ειδικό βάρος.Γυρισμένο το 1980,με τα θρυλικά Toho Studios να δηλώνουν ανήμπορα να φέρουν σε πέρας την ακριβή παραγωγή του,η Τwentieth Century Fox ανέλαβε καθήκοντα συμπαραγωγού,κατόπιν παρότρυνσης των Goerge Lucas και Steven Spielberg με αντάλλαγμα τα δικαιώματα διανομής της ταινίας εκτός Ιαπωνίας.

        Όπως και σε άλλα επικά αριστουργήματα του μαίτρ του είδους Kurosawa,έτσι και εδώ τη παράσταση φαίνεται να κλέβουν οι σκηνές μάχης με τους εκατονάδες κομπάρσους,τα καταπληκτικά κουστούμια και σκηνικά και η αψεγάδιαστη κινηματογράφιση και φωτογραφία.Η πρωτοτυπία του Kagemusha όμως είναι αλλού.Ο σκηνοθέτης (και συν-σεναριογράφος) επιλέγει στην ουσία σαν κεντρικό ήρωά του το νεκρό πολέμαρχο Shingen και οχι τον σωσία του.Ενώ ο θεατής αποχαιρετά πολύ νωρίς στη ταινία τον αρχηγό της φατρίας των Takeda,το character study γίνεται μέσω του σωσία του Shingen,για τον οποίο το σενάριο μας δίνει ελάχιστα πράγματα.Ο  Kagemusha ενώ αρχικά διστάζει να υποδιθεί τον αρχηγό των Takeda,τελικά αποφασίζει να το πράξει όταν αντιλαμβάνεται οτι οι κατάσκοποι των αντιπάλων του υποψιάζονται πως ο πανίσχυρος Shingen ειναι νεκρός,πράγμα που σημαίνει πως το τέλος της φατριας είναι κοντά.Οι λίγοι και πιστοί στο θέλημα του νεκρού πλέον αρχηγού τους στρατηγοί μαζί με μια ομάδα υπηρετών είναι οι μόνοι που γνωρίζουν το μυστικό,και σκοπέυουν να το κρατήσουν ετσι για τρία χρόνια.Ο Kagemusha (πέραν της φυσικής ομοιότητάς του με τον εκλιπόντα) πείθει τους πάντες και αυτό ικανοποιεί τους γνώστες της απάτης.Η προσπάθεια του σωσία να αφομοιώσει της αρετές και τα στοιχεία του χαρακτήρα του Shingen είναι ο τρόπος που ο Kurosawa χρησιμοποιεί για να μας γνωρίσει τον "πρωταγωνιστή" του.Αυτή η έμμεση προσέγγιση δείχνει να είναι η πιο ταιριαστή για τη σκιαγράφιση ενος ήρωα που πεθαίνει απο τη πρώτη πράξη του έργου.'Οταν το μυστικό  αποκαλύπτεται οι μοίρα του σωσία παίρνει τραγική τροπή,αφού οι Takeda που μέχρι πρότινος δοξάζανε τον Kagemusha σαν άρχοντά τους,τώρα τον πετάνε σαν σκουπίδι έξω απ'το κάστρο, σε μια έντονα κουροσαβική σκηνή.

   Σκηνές όπως αυτη του εφιάλτη του σωσία αλλα και η τελευταία σεκάνς δε ξεχνιούνται ευκολα.Πολύ ταιριαστό το επικό soundtrack,ιδιαίτερα στο φινάλε,άψογες ερμηνείες και μαγευτικά τα χρώματα της ταινίας σε όλη της τη διάρκεια.Μια επική ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε για λίγο στη σκιά ενός άλλου, κινηματογραφημένη από τον μεγαλύτερο σκηνοθέτη που ανέδειξε η Ιαπωνία και έναν από τους σημαντικότερουςς στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματατογράφου.

   

N.Y. Movie Map

Movie Hands

Possesion (1981)

   Ενας γαμος σε διαλυση.Ο συζυγος (Sam Neill ) επιστρεφει σπιτι του στο διχασμενο απ'το τοιχος Βερολινο για να βρει τη γυναικα του ( Isabelle Adjani) απομακρη και στα προθυρα της τρελας.Η ακατανοητη συμπεριφορα της συζυγου του και μια σειρα παραξενων γεγονοτων δειχνουν πως προκειται για κατι παραπανω απο μια απλη κριση γαμου.Σκηνοθεσια και σεναριο του λογοκριμενου στη χωρα του πολωνου Andrzej Zulawski.
    
     Το Possesion ειναι μια πολυ προσωπικη ταινια, που φερει εντονα τη σφραγιδα του δημιουργου της.Η ματια του Zulawski ειναι αεικινητη,η καμερα σχεδον σε διαρκη κινηση παιζει με την αρχιτεκτονικη των χωρων και με το ψυχισμο των πρωταγωνιστων.Γυρισμενο στο Βερολινο την εποχη που το τοιχος χωριζε ανθρωπους και ιδεολογιες και ενω ο ιδιος ο σκηνοθετης ειχε χωρισει απ'τη γυναικα του και την πατριδα του,το Possesion εχει πολλαπλες αναγνωσεις.Η ταινια κανει ενα πολιτικο σχολιο μεσα απο την επαγγελματικη ιδιοτητα του ηρωα της(κατι μεταξυ κατασκοπου και ρουφιανου),αλλα αυτο δεν αποτελει αξονα της πλοκης και συμβαινει μαλλον για να ενδυναμωσει τη ζοφερη ατμοσφαιρα που ο Zulawski χτιζει αργα και σταθερα.Κυριως μεσα απο την εκκεντρικη και σπασμωδικη ερμηνεια των πρωταγωνιστων του (ιδιαιτερα της Adjani).
    Θα ημουν επιφυλακτικος απεναντι σε καποιον που υποστηριζει οτι εχει ξεκλειδωσει ολες της πτυχες αυτης της πολυσυνθετης ταινιας.Το Possesion που ο D.Argento αποκαλεσε αριστουργημα και που οι Cronenberg και Lynch θα'θελαν πολυ να εχουν γυρισει ,απεχει αρκετα απο το παραδοσιακο Horror.H πρωτη πραξη της ταινιας σου δεινει την εντυπωση οτι παρακολουθεις ενα οικογενειακο δραμα και το μονο Horror στοιχειο που εισπραττει ο θεατης ειναι η καφκικη ατμοσφαιρα.Μονο οταν τα ατια της υστερικης συμπεριφορας της συζυγου γινονται γνωστα(?) η ταινια παιρνει τη Horror χροια της.Ο χαρακτηρας της Adjani εχει ενα νοσηρο μυστικο:γαλουχει κρυφα ενα πλασμα που βρισκεται σε μια διαδικασια  μεταμορφωσης χωρις να γινεται γνωστος ο σκοπος υπαρξης του.Το μυστικο αυτο πρεπει να κρατησει κρυφο απο τον αντρα της,το παιδι της(του οποιου η δασκαλα μοιαζει απιστευτα με τη μητερα του),απο τη φιλη της και απο τον παλαβο εραστη της.Η υστερια ομως δυσκολευει το εργο της.
   Η γυναικεια υστερια δειχνει να εινα ενα απο τα πιο κεντρικα θεματα του Possesion.Σ'αυτο το σημειο ισως να τεμνεται θεματικα με το Antichrist(2009) του Lars von Trier.H Αdjani στοιχειωνει το θεατη με την υπερβολικη ερμηνεια της σε πληθος σκηνων,ιδιαιτερα στη σκηνη του μετρο οπου συσπαται συγκορμη μεχρι να αποβαλλει τα σωματικα της υγρα(αιμα και ισως γαλα).Ο συζυγος ειναι απογοητευμενος και χαμενος σε μια δινη γεγονοτων προσπαθωντας να βρει μια ακρη,ενω πασχιζει να κρατησει το παιδι τους εξω απ'ολη αυτη τη παρανοια.Αναπτυσει μια τρυφερη σχεση με τη δασκαλα-σωσια της γυναικας του και μια σχεση μισους με τον εραστη της τον οποιο κατηγορει για τα παντα.Ο χαρακτηρας του Neil επλασε την εικονα της δασκαλας του γιου του καθ'εικονα και καθ'ομοιωση της γυναικας του,οπως αντιστοιχα κι αυτη επλασε το ιδιο το κακο που τη στοιχειωνει ("i'm the maker of my own evil" οπως λεει και η ιδια).Τα παντα στο Possesion δειχνουν να εχουν διπλη σημασια.Το τοιχος που χωριζει μια πολη στεκεται αλληγορικα αναμεσα στο ζευγαρι.Οι ιδιοι οι πρωταγωνιστες εχουν δυο οψεις,ενω καθε κουβεντα που ξεστομιζουν εχει διπλη αναγνωση,τοσο για το μικροκοσμο της ταινιας οσο και εξω απ'αυτον.Το ιδιο κανει ολοκληρη η ταινια σε σχεση με τον δημιουργο της και της προθεσεις του.

  Λιγο πριν το τελος η δραση κορυφωνεται με εκρηξεις,πυροβολισμους και καταδιωξεις.Το φιναλε ειναι αινιγματικο και καλει το θεατη βγαλει τα δικα του συμπερασματα.Το Possesion ειναι εντονα σουρεαλιστικο,ερωτικο αλλα ταυτοχρονα πολιτικο και θρησκευτικο σε καποια σημεια.Δεν γινεται να τη δεις μια φορα,σε καμια περιπτωση.

The Parallax View (1974)

    Ενας μαχητικος δημοσιογραφος ερευνωντας τη δολοφονια ενος γερουσιαστη βρισκεται μπλεγμενος σε μια συνομωσια που φαινεται να εχει στηθει απο εναν σκιωδη οργανισμο με το ονομα The Parallax Corporation.Σε σκηνοθεσια Alan J. Pakula.

      Ο Alan J.Pakula γυριζει το πολιτικο αυτο thriller το '74 με πρωταγωνιστη τον  Warren Beatty ,για  να επιστρεψει στο ιδιο υφος με το All the President's Men δυο χρονια αργοτερα καθιστωντας ετσι εαυτον ως εναν απο τους πιο πολιτικα προσανατολισμενους  σκηνοθετες του καιρου του.Η πορεια του τελικα ισως να μην ητανε και τοσο λαμπρη,αλλα φανηκε πως ειχε μια αδυναμια για το πολιτικο σινεμα.

       Τα 70's για τις ΗΠΑ ηταν μαλλον θολωμενα απο την συνομωσιολογικη παραζαλη που ακολουθησε την δολοφονια του J.F.K. και το σκανδαλο Watergate επι προεδριας Nixon ,με το πρωτο να λειτουργει σαν αφορμη κατα καποιο τροπο για το Τhe Parallax View.Μεσα σε αυτο το κλιμα το σινεμα ηταν αδυνατο να μεινει ανεπηρεαστο και αυτο ισως να φαινεται απο τη πολιτικη χροια που ειχαν αρκετες ταινιες της εποχης αυτης.

    Αυτο που κανει το The Parallax View να ξεχωρισει ειναι η γρηγορη πλοκη και η αφηγηση που κανει ο Pakula.H ταινια επαιξε με την ιδεα της πολιτικης συνομωσιας,κερδιζοντας ετσι τον θεατη τον 70's, ενω ταυτοχρονα θυμιζει λιγο το The Manchurian Candidate (1962) και το Arlington Road (1999).Ο ηρωας της ταινιας θυμιζει περισσοτερο ντεντεκτιβ η κατασκοπο παρα ρεπορτερ αλλα αυτο δε χαλαει κανεναν.Απολαυστικο το σασπενς στη σκηνη του αεροπλανου και ευρηματικο το σεναριο σε πολλα σημεια.Πολυ καλο το βιντεο εγκεφαλοπλυσης που ο ηρωας παρακολουθει στη προσπαθεια του να παρεισφρησει στην μυστικη οργανωση της ταινιας.Eξαιρετικο το φιναλε.

   Απο τις δυνατες στιγμες του Pakula,ισως απο τις καλυτερες του ειδους της.

American Pimp (1999)

   Ντοκυμαντερ για την υποκουλτουρα των αφροαμερικανων νταβαντζηδων σε σκηνοθεσια Albert Hughes και Allen Hughes.

       Αν η πορνεια ειναι το αρχαιοτερο επαγγελμα τοτε ποια η θεση του νταβαντζη στην ιστορια?Οι (αφροαμερικανοι) αδερφοι Hughes κανουν μια αποπειρα να αποκαταστησουν τη προσφιλη πλεον φιγουρα  του προαγωγου και μας κανουν μια σπανια ξεναγηση στο παρεξηγημενο αυτο κλαδο με οδηγους τους ιδιους τους νταβαδες.Η ταινια κανει λογο για την ιστορια και την εξελιξη του επαγγελματος,τα μυστικα της πιατσας,τους κινδυνους και τις κακοτοπιες αλλα και το εκκεντρικο lifestyle τον pimps.Οι νταβαδες ντυμενοι σαν καρναβαλοι αφηνουν το στιγμα τους στην αμερικανικη λαικη κουλτουρα.Εξωφρενικα κουστουμια,υπερβολικα κασμηματα,γελοια καπελα,κροκο παπουτσια συνθετουν το ενδυματολογικο τους υφος ενω απαραιτητο ειναι και το αναλογο attitude.

    Συναρπαστικες και σε καποια σημεια νοσταλγικες οι αφηγησεις των βετερανων και των εν ενεργεια νταβαντζηδων.Πολλυ καλο το funk-soul-hip hop soundtrack της ταινιας.