Tarantino Exposed

The Tree Of Life (2011)

   Μια οικογένεια στην Αμερική του '50.Τρία νεαρά αγόρια, μια στοργική μητέρα (Jessica Chastain) και ένας αυταρχικός πατέρας(Brad Pitt).Οι αναμνήσεις της οικογενειακής ζωής όπως τις θυμάται ο μεγαλύτερος από τους τρείς γιούς(Sean Penn).Σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Terrence Malick. 

   Το The Tree Of Life περιέχει ολα αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία ο σκηνοθέτης του ξεχώρισε στο παρελθόν.Είναι στο μεγαλύτερο μέρος του γυρισμένο σε εξωτερικούς χώρους (ως συνήθως) με τη φύση (σήμα κατατεθέν του Malick) να πρωταγωνιστεί.Όταν η δράση είναι τοποθετημένη σε εσωτερικούς χώρους το φυσικό φώς και η εξωτερική θέα πάντα τρυπώνουν στο πλάνο μέσα απο ανοιχτά παράθυρα, πόρτες, διάφανες επιφάνειες κτλ.Η κινηματογράφιση και η φωτογραφία αγγίζουν την τελειότητα. Και φυσικά δεν μπορεί να λείπει η voice over αφήγηση,που στη συγκεκριμένη ταινία ίσως είναι και το μόνο είδος αφήγησης,αφού ο Malick απορρίπτει σχεδόν κάθε συμβατική αφηγηματική φόρμα.

   Ο Malick θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν σκηνοθέτης χομπίστας αφού στη 40χρονη καριέρα του αριθμεί μόλις πέντε ταινίες,όπου μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης παρεμβάλονται 20 έτη κινηματογραφικής απραξίας.Είναι προφανές οτι επιλέγει να μιλάει μέσα απο τις ταινίες του όποτε και όπως αυτός θέλει.Στο The Tree Of Life ο Malick κάνει μια επίδειξη του σκηνοθετικού του φετιχισμού με τρόπο υπερβολικό,κάνοντας μια ταινία όπου το ύφος δείχνει σε πρώτη ανάγνωση να υπερτερεί της ουσίας, αλλά θεματικά η ουσία της είναι τόσο δυνατή που μπορεί και να υπερβαίνει την αφηγηματική της αναπηρία.Είναι αλήθεια οτι η ταινία μπορεί να κουράσει,αλλά είναι επίσης αλήθεια οτι επιχειρεί τη χαρτογράφηση ενός χωροχρόνου που κανένα άλλο έργο δε τόλμησε ποτέ να κάνει.Πώς αλλιώς να περιγράψεις μια  ταινία που μέσα στην προσχηματική πλοκή ενός οικογενειακού δράματος αντιπαραθέτει σκηνές από τη γέννηση του σύμπαντος,τη δημιουργία της Γης και την εμφάνιση της ζωής πάνω σ'αυτή.Η εικονολαγνεία του Malick είναι τόσο υπερβολική που θα μπορουσε κάποιος να χαρακτηρίσει το Tree Of Life σαν ένα στυλιστικό αυνανισμό του οποίου η κορύφωση θυμίζει ντοκυμαντέρ φυσικής ιστορίας του National Geographic.

   Αν κάποιος όμως δεί το Τree Of Life χωρίς προσδοκίες και αφεθεί στο κάλλος των εικόνων του, παραβλέποντας την όποια αφηγηματική του αστοχία, θα απολαύσει έναν βαθύ διαλογισμό πάνω στην έννοια της ζωής.Ο Malick αντιδιαστέλλει δύο τόσο διαφορετικές όσο και όμοιες όψεις του θέματος του.Στη μια όψη έχουμε τη γέννηση ενός παιδιού,τη παιδική του ηλικία,τη σχέση του με τ'αδέρφια του και τους γονείς του.Η ζωή μέσα από τον υποκειμενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.Στην άλλη όψη ο θεατής γίνεται μάρτυρας της γέννησης του σύμπαντος και  της Γής.Η ζωή πάνω στη Γή εμφανίζεται και παρακολουθούμε την απαρχή της σαν μια άλλη παιδική ηλικία.Η ζωή ως φαινόμενο,σαν έννοια που δε γνωρίζει χρόνο.Και μέσα σε όλα αυτα ο άνθρωπος σε μια διαρκή προσπάθεια να συνδεθεί με το θεικό στοιχείο.

   Κάθε σύγκριση με το 2001 του Kubrick είναι το λιγότερο άστοχη.Μπορεί τα μοτίβα του Τree Of Life να προκαλούν κάποιους συνειρμούς στο θεατή που απλά πλησιάζουν το ύφος και όχι την ουσία του 2001.Το Tree Of Life θα απογοητεύσει μερικούς και θα ικανοποιήσει κάποιους άλλους.Είναι σίγουρα μια ξεχωριστή,προσωπική ταινία ενός ιδιαίτερου σκηνοθέτη, του οποίου το έργο πολλές φορές δίχασε το κοινό.

Foley, η τέχνη του κινηματογραφικού ήχου.

Thief (1981)

   O Frank (James Caan) είναι επαγγελματίας διαρρήκτης χρηματοκιβωτίων.Είναι πολυ κοντά στην εκπλήρωση του όνειρου του: να ζήσει μια κανονική ζωή μακριά από την παρανομία.Θα επιχειρήσει μια τελευταία δουλειά για λογαριασμό ενός αρχιμαφιόζου, παίρνοντας όμως μεγάλο ρίσκο.
   Η καλύτερη στιγμή του J.Caan μετά τον Νονό συμπέφτει με το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Michael Mann.Το Thief είναι το action/crime δράμα που όρισε το είδος του όσο λίγες ταινίες κατάφεραν να κάνουν.Αν και γνήσιο τέκνο της εποχής του, γυρισμένο στις αρχές της πιο κακόγουστης δεκαετίας,δείχνει να αντλεί το ύφος του από αντίστοιχες character driven  ταινίες των 70's.Ο Maan κάνει μια ρεαλιστική απόδοση του θέματος του και την ίδια στιγμή ανακαλύπτει το προσωπικό του ύφος το οποίο και θα τελειοποιήσει σε επόμενες δουλειές του.Είναι  αρκετές οι ομοιότητες με τα  Heat (έπος!) και  Miami Vice ,τόσο στυλιστικά όσο και θεματικά.Ο Μaan άλλωστε λάτρεψε το συγκεκριμένο είδος ταινίων-του οποίου η χρυσή εποχή ήταν τα 80's- και με το Thief βάζει τα θεμέλια της σύγχρονης action αφήγησης.Αν αυτό ακούγεται υπερβολικό,τότε σκεφτείτε οτι βρισκόμαστε στο '81:τα  Scarface και  To Live and Die in L.A.  δεν έχουν γυριστεί ακόμα και όποια άλλη εμπορική χαζομάρα εβγαλε το Hollywood μιμούμενο το στυλ αυτό δεν υπάρχει ούτε καν στα χαρτιά.Ακόμα και το soundtrack του Thief υπήρξε επιδραστικό για το είδος.Οι θρυλικοί Tangerine Dream απογειώνουν την ατμόσφαιρα της ταινίας με τις ηλεκτρισμένες συνθέσεις τους και καθιερώνουν την synth-pop ως πρώτη επιλογή για τη μουσική επένδυση παρόμοιων ταινιών.
   Σε οτι αφορά την πλοκή του,το Thief δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα αλλά αυτό δε σημαίνει πως ο ήρωας του στερείται βάθους.Ο Frank είναι μεθοδικός, γνωρίζει τους κινδύνους της δουλειάς και θέλει να αφήσει πίσω του τη μηδενιστική στάση ζωής που η φυλακή του κληροδότησε και να κάνει μια νέα αρχή.Θα ερωτευθεί, θα κάνει οικογένεια και θα βάλει τη ζωή του σε μια φυσιολογική πορεία.Έτσι όμως ο Frank ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του έχει κάτι να χάσει πέρα από την ελευθερία του.Τα ρίσκα που θα πάρει αναλαμβάνοντας αυτή τη τελευταία δουλειά θα θέσουν σε κίνδυνο την ευτυχία που πασχίζει να αποκτήσει.

   Το Thief πρέπει να σημειωθεί οτι είναι ιδιαίτερα ακριβές σε οτι έχει να κάνει με το τεχνικό κομμάτι της διάρρηξης ενός χρηματοκιβωτίου.Οι φήμες λένε οτι η παραγωγή είχε προσλάβει για σύμβουλο της έναν "ειδικό" στα χρηματοκιβώτια...

Incendies (2010)

   H Νawal Marwan (Lubna Azabal) μέσω της διαθήκης της, προτρέπει τα δίδυμα παιδιά της να αναζητήσουν  το πραγματικό της παρελθόν.Κόρη (Mélissa Désormeaux-Poulin) και γιος (Maxim Gaudette) θα ακολουθήσουν τις ρίζες τους στη Μέση Ανατολή εκπληρώνοντας έτσι τη τελευταία επιθυμία της μητέρας τους.
   Ο Denis Villeneuve μεταφέρει σε φίλμ ένα θεατρικό έργο του οποίου η πολυπλοκότητα σε κάνει να απορείς σχετικά με το πως θα μπορούσε αυτη η ιστορία να λειτουργήσει μέσα στη θεατρική φόρμα.Από την άλλη, η ωμή δύναμη του Incendies μαρτυρά κάποιο βαθμό συγγένειας με το αρχαίο δράμα.Τo απλό σε πρώτη ανάγνωση προοίμιο της ταινίας πάντως δεν μπορεί να προετοιμάσει το θεατή για το τι θα δεί.
   Η μη γραμμική αφήγηση  του Villeneuve θα ξεδιπλώσει το σκιώδες παρελθόν της Nawal που εντοπίζεται στην ταραγμένη Μέση Ανατολή.Εκεί θα ταξιδέψει η κόρη της -αρχικά μόνη της-με σκοπό να βρεί τον πατέρα της που τον θεωρούσε νεκρό και έναν αδερφό ,του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε.Ο δίδυμος αδερφός της θεωρεί την προτροπή της μητέρας τους ως  μεταθανάτια φάρσα,στην οποία δείχνει απρόθυμος να συμμετάσχει.Κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για το παρελθόν της μητέρας του θα πεισθεί εν τέλει να συνδράμει στην έρευνα της αδερφής του.
   Τα κλασσικά μοτίβα του πολέμου και της φρίκης του,της μισαλλοδοξίας αλλά και της αγάπης μιας μάνας για τα παιδιά της είναι μερικά απο τα συστατικά του Ιncedies.Aυτό που κάνει τη συνταγή επιτυχημένη είναι η άψογη εκτέλεσή της.Η τραγική (πιο τραγική δε γίνεται) ιστορία ενός χαρακτήρα που έχει πεθάνει πρίν ακόμα η ταινία αρχίσει, είναι το όχημα που θα πάει το θεατή σε μέρη που δε θα ήθελε να πατήσει το πόδι του ποτέ.Από τις ταινίες που όσα λιγότερα ειπωθούν γι'αυτή, τόσο το καλύτερο γι'αυτόν που δεν τη είδε.

  Το μίσος στη χειρότερή του έκφραση:ο πόλεμος.Η αγάπη στην αγνότερη της μορφή:η μητρική  αγάπη. Αν  κάποιος ήξερε τι θα δεί  βλέποντας το Incedies μπορεί και να μη το έβλεπε.Εάν όμως δεν το δεί θα χάσει μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών.

This is my Rifle

Stanley Kubrick -Filmography

Stanley Kubrick - a filmography from Martin Woutisseth on Vimeo.

Ανθολογία Μονοπλάνων Vol.1

 1.-Touch of Evil -

   Ο O.Wells ανοίγει το Touch of Evil με ένα  μονοπλάνο συστήνοντας στο θεατή το τόπο ,το χρόνο και τους πρωταγωνιστές της ταινίας του.Το τέλος της σκηνής προοικονομείται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα.Το suspense ενδυναμώνει η μουσική ,καθώς ο θεατής προσμένει το αναπόφευκτο.Mια εναρκτήρια σκηνή συνεπής με το ύφος του φίλμ που ταυτόχρονα προάγει τη διαβάθμιση της πλοκής, κάνοντας τη ταινία πιο γρήγορη. 

       

2.-Oldboy - 

  Ο ήρωας του Chan-wook Park  μανουριάζει με μια ορδή τραμπούκων σε μια σπάνια σκηνή ξύλου.Η κάμερα ακολουθεί την αρχιτεκτονική του χώρου (στενόμακρος διάδρομος) και κάνει ένα travelling με κίνηση στον οριζόντιο άξονα.Ο Park εκμεταλλευόμενος τη real time φύση των μονοπλάνων  αποδίδει ρεαλιστικά μια σκηνή μάχης που με πραγματικούς όρους είναι αδύνατη, αφού ο ήρωας εξουδετερώνει πάνω από 20 άτομα!

3.-The Player - 

  Ο μεγάλος Robert Altman, λάτρης των περίπλοκων σκηνών, φτιάχνει το μονοπλάνο των μονοπλάνων.Η εναρκτήρια σεκάνς του The Player, της ταινίας που ξεγυμνώνει το Hollywood όσο καμία άλλη, είναι ένας σκηνοθετικός άθλος.Τέλειο αφηγηματικά,βάζει το θεατή με τη μια στο παιχνίδι,τον συστήνει με τους παίχτες και αποκαλύπτει το narrative hook της ταινίας πριν καλά-καλά τελειώσουν οι τίτλοι αρχής.Εκπληκτική σύλληψη και αριστουργηματική εκτέλεση ενός μονοπλάνου διάρκειας 8 λεπτών.

4.-Children of Men-

  Ο Alfonso Cuarón σκηνοθετεί ίσως το καλύτερο sci-fi drama των 00's βασιζόμενος στη ρευστή και δυναμική αφήγηση των μονοπλάνων.Η σκηνή που ξεχωρίζει είναι φυσικά η σκηνή της ενέδρας.Ίσως το μοναδικό μονοπλάνο στην ιστορία του κινηματογράφου του οποίου η δράση συμβαίνει στο εσωτερικού ενός αμαξιού. Η αεικίνητη κάμερα του Cuaron καταγράφει μια έντονη σκηνή της οποίας ο περιορισμένος φυσικός χώρος της,την κάνει ακόμα πιο εκρηκτική.

Rundskop (2011)

   Ο Jacky (Matthias Schoenaerts) είναι ένας εθισμένος στα στεροειδή εκτροφέας βοοειδών.Πρόκειται να κάνει μια συμφωνία με ένα διαβόητο βαρώνο του βελγικού καρτέλ διακίνησης ζωικών ορμονών.Μια τραγική αλληλουχία γεγονότων όμως θα φέρει τον Jacky αντιμέτωπο με το τραυματικό παρελθόν του.Ντεμπούτο για τον βέλγο Michael R. Roskam, που υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία.

   Μια σπάνια πτυχή του υποκόσμου-αυτή της μαφίας αυξητικών ορμονών- εξερευνά το ζοφερό Rundskop, με ξεναγό έναν σακατεμένο χαρακτήρα που ντοπάρει τον εαυτό του περισσότερο κι από τα ζώα που εκτρέφει.Με τη δράση τοποθετημένη στη μουντή βελγική ύπαιθρο -όπου μιλιούνται δύο διαφορετικές γλώσσες,τα Γαλλικά και τα Φλαμανδικά- ο σκηνοθέτης υψώνει ένα γλωσσικό φράγμα μεταξύ των ηρώων του,δυσχαιρένοντας ετσι την επικοινωνία τους.Αυτό είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα που δείχνει πόσο καλογραμμένη είναι η ιστορία του Roskam η οποία είχε 22 διαφορετικές εκδοχές πριν επιλεγεί η τελική της μορφή.

   To Rundskop (aka Bullhead) μας γνωρίζει με τον πρωταγωνιστή του μέσα από μια σειρά σκηνών που αντανακλούν την βίαιη και ελλειματική ψυχοσύνθεσή του.Η μοιραία συνάντησή του με τον παλιό παιδικό του φίλο Diederik θα ξυπνήσει μνήμες και μυστικά που ο Jacky για χρόνια προσπαθεί να πνίξει.Ο Roskam θα θέσει την αφήγηση σε παρελθόντα χρόνο και σε μια σκληρή σκηνή που θα κάνει το βλέμμα των λυπόψυχων θεατών να αποστραφεί,θα εξηγήσει τι είναι αυτό που κάνει τον ήρωά του αυτόν που πραγματικά είναι.Το γεγονός αυτό λειτουργεί καταλυτικά τόσο για το δράμα του ήρωα όσο και για το θεατή: μετά από αυτή τη σκηνή η θέαση της ταινίας είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία.Δεν αλλάζει ο άξονας της πλοκής,δεν αλλάζει το ύφος του φίλμ ούτε αλλάζουν οι προθέσεις του χαρακτήρα.Αλλαζει ο ίδιος ο θεατής και ο όποιος συσχετισμός έχει γίνει με τον ήρωα μέχρι τη πρώτη πράξη του έργου πάει περίπατο.Αυτά για αρχή.Γιατι το ευρηματικό σενάριο του Rundskop δε σταματά εδώ.Η δαιδαλώδης πλοκή που αναπτύσει κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και καλύπτει την crime/drama θεματική του πλήρως: κακοποιοί,μπάτσοι, προδοσία,έγκλημα και τιμωρία.Η αφήγηση παίζει με τον άξονα του χρόνου και η πλοκή διακλαδίζεται σε δευτερεύουσες προεκτάσεις του κεντρικού δράματος,με τρόπο λειτουργικό και ισορροπημένο.Τα συγκρουσιακά μοτίβα της ταινίας είναι παρόντα σε όλη της τη διάρκεια και συνθέτουν το βαθύτερο πυρήνα της, που είναι ουσιατικά ένας διαλογισμός πάνω στην φύση του άνδρα.Η macho αίσθηση του Rundskop δεν χάνεται ούτε στιγμή.Ο Roskam αντί να εκβιάσει συναισθηματικά το θεατή με φθηνά ρομάντζα, προτιμά να διανθήσει την ιστορία του με δόσεις καταπιεσμένης σεξουαλικότητας, ομοφυλοφιλίας και με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

    Το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο εδώ και δεκαετίες.Δε χαρίζεται και δεν απογοητεύει, άψογο σε ερμηνείες και σκηνοθεσία,από την αρχή του μεχρι το εκρηκτικό του φινάλε.Ο Roskam θέτει το πύχη πολύ ψηλά.Το Rundskop μας θυμίζει οτι τελικά πρέπει να έχεις ένα πραγματικό Σενάριο για να κάνεις μια ταινία.Instant Classic.

Notre jour viendra (2011)

  O Remy (Olivier Barthelemy) είναι ένας αποξενωμένος κοκκινομάλης νεαρός που αντιμετωπίζει τη χλέυη και την αποδοκιμασία του περιβάλλοντός του.Ο Patrick (Vincent Cassel) είναι ένας επίσης κοκκινομάλης μεσήλικας ψυχολόγος που  φαίνεται να περνά μια κρίση.Οι δύο τους θα συναντηθούν και θα διαγράψουν μια βίαιη πορεία προσπαθώντας να αποδράσουν από τις ίδιες τους τις ζωές τους.Γράφει και σκηνοθετεί ο γιός του Κ.Γαβρά Romain Gavras.

   Αν κάποιος θεωρεί οτι το character study των ηρώων μιας ταινίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας καλης αφήγησης, τότε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του R.Gavras ίσως να τον απογοητεύσει.Οι ήρωες του Notre jour viendra δείχνουν να είναι απλα βαλτοί στο σύμπαν της ταινίας,στερούνται παρελθόντος και κινήτρων και τουλάχιστον μέχρι τη δέυτερη πράξη  δεν έχουν σαφή στόχο.Δε πείθουν αρκετά το θεατή οτι είναι αληθινοί και μοιάζουν να ήρθαν απλά για τη βόλτα...

  ...Μια βόλτα όμως βίαιη και διαταραγμένη σε βαθμό που μπορεί να γοητεύσει το θεατή που δε θα δεί την ιστορία αυτή κυριολεκτικά.Με όχημα το σεναριακό εύρημα του ιδιαίτερου χρώματος μαλλιών των πρωταγωνιστών, ο Gavras στοχοποιεί τους ήρωές του,τους περιθωριοποιεί,τους κάνει πιο ευάλωτους και κυρίως τους κάνει να συνδεθούν.Το άγριο οδοιπορικό της φυγής τους θα  ξεναγήσει το θεατή σε μια άλλη Γαλλία: ένα μουντό βιομηχανικό τοπίο που ταιριάζει γάντι με το ψυχισμό των ηρώων.Το αταίριαστο δίδυμο θα συναντήσει ανθρώπους και θα αναζητήσει τη σύγκρουση χωρίς ιδιαίτερο λόγο.O μέντορας του νεαρού Remy θα αφήσει το τιμόνι στον καταπιεσμένο συνοδοιπόρο του και αυτός με τη σειρά του θα χαράξει πορεία για την Ιρλανδία,τη Γή της Επαγγελίας των κοκκινομάληδων.

   O R.Gavras κάνει το ντεμπούτο του με ένα  μηδενιστικό-υπαρξιακό road movie,που μάλλον θα κριθεί αυστηρά λόγω του ονόματος του και μόνο.Αυστηρά αλλά οχι άδικα αφού το Notre jour viendra έχει τα ψεγάδια του.Το στυλιζαρισμένο ύφος του σκηνοθέτη και ο τρόπος που χειρίζεται την-καταπληκτική-μουσική μαρτυρούν τη θητεία του στο χώρο των music videos,όπου το Γαυρόπουλο είχε διαπρέψει στο πρόσφατο παρελθόν του.Αυτοί άλλωστε είναι και οι λόγοι που κάνουν την ταινία καλή.Γιατί τελικά η ταινία είναι καλή.Μια σχεδόν αλληγορική ιστορία δύο ανθρώπων που διεκδικούν βίαια την απαλλαγή τους απο τα δεσμά της κοινωνικής νόρμας,που κορυφώνεται σε ένα από τα πιο επικά φινάλε των τελευταίων ετών.

Utomlyonnye Solntsem (1994)

   Ρωσία,1936.Ο ήρωας της επανάστασης Συνταγματάρχης Kotov απολαμβάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές με την εξάχρονη κορη του,τη νεαρή του σύζυγο και λοιπούς συγγενής και φίλους.Η απρόσμενη επίσκεψη του για χρόνια χαμένου παιδικού έρωτα της γυναίκας του Kotov θα ταράξει τη καλοκαιρινή ραστώνη.Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Nikita Mikhalkov.

    Utomlyonnye Solntem ,a.k.a. Burnt by the Sun,ή αλλιώς Ψέυτης Ήλιος, ή αλλιώς η καλύτερη ταινία του Mikhalkov.Ένα ειδυλλιακό πορτραίτο της Σταλινικής Ρωσίας που έρχεται σε αντίθεση με τη ζοφερή πραγματικότητα των καιρών εκείνων.Έχοντας στα χέρια του ένα σέναριο που θα έπρεπε ίσως να διδάσκονται όσοι θέλουν να γράψουν σενάρια,ο Mikhalkov κάνει την ιστορία του Kotov προσωπική του υπόθεση.Ο ίδιος παίζει το ρόλο του συνταγματάρχη και στο ρόλο της κόρης του ήρωά του βάζει την ίδια του την κόρη,καταφέρνοντας με αυτό το τρόπο να κάνει μια από τις αυθεντικότερες αποδόσεις της σχεσης πατέρα-κόρης που έγιναν ποτέ σε φίλμ.Κάτι που άλλωστε είχε ξαναδοκιμάσει στο καταπληκτικό ντοκυμαντέρ  Anna: Ot shesti do vosemnadtsati.

     Ο Ψέυτης Ήλιος είναι η πρώτη απόπειρα ελέυθερης κριτικής από ρώσους για τη Μητέρα Ρωσία.Ο Mikhalkov τη κάνει με σύνεση και χωρίς να χαρίζεται.Ο ήρωάς του είναι ένας ήρωας όνομα και πράγμα: γενναίος,ευγενικός,προστατευτικός,ιδεαλιστής και πατριώτης.Έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την αρχετυπική ρωσική πατρική φιγούρα που τα πορτραίτα και οι προτομές της κοσμούν δημόσια κτήρια και νομίσματα.Χαίρει σεβασμού και εκτίμησης από τον περίγυρό του.Και τι περίγυρος είναι αυτός!Ένας συρφετός συγγενών και φίλων που το σενάριο χρωματίζει τον καθένα τους με τις δικές του ξεχωριστές αποχρώσεις,συνθέτοντας μια οικογένεια της οποίας η ανεμελιά θα έρθει σε σύγκρουση με τη τραγικότητα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν την άφιξη του Dimitri, o οποίος είναι σίγουρο πως έχει κρυφή αντζέντα...

    Ο Μikhalkov αποδίδει την ιστορία γραμμικά και με κάπως ακδημαικό ύφος.Εστιάζει στις σχέσης των μελών της οικογένειας,τη πορεία τους στο χρόνο αλλά δε ξεχνά να θυμίζει στο θεατή με καθε ευκαιρία πως το δράμα λαμβάνει χώρα στη σταλινική Ρωσία.Η φωτεινή και ζεστή φωτογραφία,η χαρούμενη μουσική,τα όμορφα τοπία της ρωσικής υπαίθρου,δημιουργούν μια ευχάριστη,νοσταλγική ατμόσφαιρα που ενδυναμώνει το δραματικό στοιχείο που διατρέχει την ταινία.Το ρομάντζο που υπόσχεται το προοίμιο της ταινίας υπάρχει περισσότερο για να περιπλέξει τα πράγματα και όχι για να μονοπωλήσει τη πλοκή.

    Ένα μεστό ιστορικό-πολιτικό δράμα με μια ανθρώπινη ματιά.Ένας ιδεαλιστής ήρωας που αγαπά την πατρίδα,του σαν την οικογένειά του και που τελικά αυτή τον προδίδει.Από τα σημαντικότερα δείγματα του σύγχρονου ρωσικού κινηματογράφου αλλά και μια ταινία μνήμης για το ρωσικό λαό και την ιστορία του.