Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Martha Marcy May Marlene (2011)

   H Martha (Elizabeth Olsen) δραπετεύει από τη κοινοβιακή σέκτα της οποίας ηγέτης είναι ο χαρισματικός Patrick (John Hawkes) και  προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την αδελφή της (Sarah Paulson).Οι τραυματικές εμπειρίες που είχε η Martha το διάστημα που ακολούθησε τη μύηση της θα την οδηγήσουν ένα βήμα πρίν την τρέλλα.Ο Sean Durkin σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο της πρώτης του ταινίας.
   Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος διανύει μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο.Το ντεμπούτο του Durkin με την σχεδόν ακαδημαική του σκηνοθεσία και τις καταπληκτικές ερμηνείες του είναι το καλύτερο παράδειγμα.Αν και αναπόφευκτα θα χαρακτηριστεί ως ταινία ερμηνειών ,το Μartha Marcy May Marlene ξεχωρίζει για την σκηνοθετική ωριμότητα του πρωτάρη σκηνοθέτη του.
   Ποιός θα μας το'λεγε ότι το σόι των διδύμων Mary-Kate Olsen και Ashley Olsen θα μας χάριζε ενα ταλέντο,σαν αυτό της μικρής τους αδελφής Elizabeth.H φυσικότητα με την οποία υποδύεται την Μartha η νεαρή Olsen δίνει σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα που σεναριακά στερείται βάθους,καθώς το σεναριο του Durkin αποφεύγει (ίσως εσκεμμένα) να ασχοληθεί με το παρελθόν του.Είναι η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας αυτή που τελικά θα πείσει το θεατή σχετικά με το πως μια νεαρή γυναίκα παραμυθιάζεται και επιλέγει να ζήσει στη χίππικη αίρεση του αλα Charles Manson χαρακτήρα που ερμηνέυει ο εξαιρετικός J.Hawkes.
   Ο Durkin επιλέγει μια σκοτεινή θεματική που καταγράφει τη σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων.Η αδερφή της Martha και ο σύζυγος της είναι το γιάπικο ζευγάρι που αντιπροσωπέυει την υλιστική και "κανονική" θεώρηση των πραγμάτων.Το άκρως αντίθετο της κοινοβιακής κοσμοθεωρίας που η Martha μόλις άφησε πίσω της,την οποία νιώθει πως για κάποιο λόγο πρέπει να υπερασπιστεί.Αυτή η αντιδιαστολή θα γίνει μέσα απο μια μη γραμμική αφήγηση,με συνεχόμενα πισωγυρίσματα στο χρόνο που γίνονται με μεγάλη δεξιότητα.Οι μεταβάσεις που κάνει ο σκηνοθέτης από σκηνή σε σκηνή, βασίζονται περισσότερο στο σεναριακό editing που ενυπάρχει μέσα στη πλοκή του έργου και λιγότερο στη μουβιόλα του μοντέρ.Ο Durkin χειρίζεται με περίσσια δεξιοτεχνία τον άξονα του χρόνου στη ταινία του και σε συνδυασμό με το καλοζυγισμένο καδράρισμα των εικόνων του καταφέρνει να φωτίσει το σκοτεινό ψυχικό τοπίο της πρωταγωνίστριας του.
   Το Martha Marcy May Marlene είναι μια σκοτεινή ιστορία ειδωμένη αποκλειστικά μέσα απο τα μάτια της βασανισμένης ηρωίδας του που παλέυει να κρατηθεί στη λογική.Είναι μια genre bender ταινία αφού είναι ουσιαστικά ένα ψυχολογικό δράμα τόσο σκοτεινό όμως που αγγίζει τα όρια του thriller.H υπνωτική αφήγηση του Durkin (βραβείο σκηνοθεσίας Sundance '11),οι υψηλού επιπέδου ερμηνείες και το αινιγματικό του φινάλε,έκαναν το Martha Marcy May Marlene να ξεχωρίσει ως μια από τις καλύτερες ανεξάρτητες παραγωγές της χρονιάς.

The Godfather


Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

The Woman (2011)

  Ο Chris Cleek (Sean Bridgers) ευυπόληπτος δικηγόρος και καταπιεστικός οικογενειάρχης,παρουσιάζει σε σύζυγο (Angela Bettis) και τέκνα το επόμενο οικογενειακό τους project: να εκπολιτίσουν μια βίαιη και ακοινώνητη γυναίκα-αγρίμμι (Pollyanna McIntosh) που ο Chris συνάντησε στο δάσος, σε σχεδόν πρωτόγονη  κατάσταση,όπου και την αιχμαλώτησε.Ο Lucky McKee σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο.
   Η Γυναίκα είναι η τελευταία επιζήσασα της αιμοβόρας φυλής αγρίων που το κοινό γνώρισε στο Offspring (2009) .Το The Woman μπορεί να συγγενέυει με το Οffspring,αλλά ευτυχώς απέχει πολύ απο το απογοητευτικό ξαδερφάκι του.Η τελευταία ταινία του L.Mckee είναι ένα μίγμα σκηνοθετικών τεχνικών που μπορεί να κουράσει κάποιους, αλλά και να συνεπάρει άλλους.Δεν ήταν η σκηνοθετική σύγχυση του The Woman όμως που έκανε τους θεατές να φύγουν στη μέση της ταινίας, στη πρεμιέρα της στο φετινό Sundance.Ούτε η κακή χρήση της (κακής) μουσικής που στερεί σε μερικά σημεία την ατμόσφαιρα από τη ταινία έφταιγε.Ούτε η βία (ψυχολογική ή σωματική) ήταν η αιτία που το Τhe Woman έλαβε τόση αρνητική δημοσιότητα...
   Ο λόγος για τον οποίο μερίδα κοινού και κριτικών στόλισαν τη ταινία με τόσο αρνητικά σχόλια είναι απλός:το The Woman είναι μάλλον η πιο μισογύνικη ταινία που υπήρξε ποτέ (ω ναι! πιο μισογύνικη και από το Cannibal Holocaust ).Οι γυναίκες τις ταινίας καταπιέζονται και κακοποιούνται με ποικίλους τρόπους από μια αυταρχική φιγουρα τύπου "πατέρας-τέρας" του οποίου τα χνάρια δείχνει να ακολουθεί ο μικρός του γιός.Κάτω από την επιφάνεια του φυσιολογικού σπιτικού κρύβεται μια ακραία δυσλειτουργική οικογένεια γεμάτη ντροπή,ενοχές και μυστικά.Το νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον θα κλονιστεί περισσότερο με το ερχομό της Γυναίκας, οι οποία θα συσχετιστεί διαφορετικά με το κάθε μέλος της οικογένειας.H πρωτόγονη φύση της αιχμάλωτης Γυναίκας θα ξυπνήσει σκέψεις,ένστικτα και συναισθήματα πρωτόγνωρα και οι ήρωες της ταινίας θα παραδωθουν σε αυτά με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
    Το μόνο αντίδοτο ίσως στο μισογυνισμό της ταινίας φαίνεται να είναι το φεμινιστικό κρεσέντο εκδικησης της ηρωίδας στο φινάλε της .Bέβαια ο θεατής είναι αυτός που θα κληθεί να βγάλει τα τελικά συμπεράσματα.Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Mckee είχε πολλές ευκαιρίες να λυτρώσει τις ηρωίδες του (Γυναίκα,σύζυγος,μεγάλη κόρη,δασκάλα),να τιμωρήσει τους δυνάστες τους (πατέρας,γιός) και να καθαρίσει τη συνείδηση του,αλλά αντί να κάνει αυτό επιλέγει να κορυφώσει αυτό το horror διαμαντάκι με ένα αιματοβαμμένο και αινιγματικό φινάλε.Τόσο αιματοβαμμένο που θυμίζει τις παλιές δόξες του είδους.Το The Whoman με την ωμή του δύναμη και τη κακή φήμη που το ακολουθεί θα ικανοποιήσει το horror κοινό.Οι υπόλοιποι (και κυρίως οι υπόλοιπες) θα πάρουν ρίσκο βλέποντας το.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Bellflower (2011)

   O Woodrow και ο παιδικός του φίλος Aiden(τα μοναδικά μέλη της φανταστικής συμμορίας Mother Medusa) αδημονούν να έρθει το τέλος του κόσμου και προετοιμάζονται πυρετωδώς για αυτό.Ο έρωτας ,η προδοσία και η απογοήτευση όμως θα επαναπροσδιορίσουν τα κίνητρα των δύο φίλων.Ο Evan Glodell σκηνοθετεί , γράφει ,πρωταγωνιστεί και φτιάχνει ακόμα και τις κάμερες (?!) που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα της πρώτης του ταινίας.
   Αν σας αρέσουν οι dystopic/post apocalyptic ταινίες καλύτερα να (ξανα)δείτε το Mad Max.Aπο εκεί άλλωστε αντλούν τις εσχατολογικές τους φαντασιώσεις και οι ήρωες του Bellflower.Mε κόστος που δε ξεπέρασε τα 17.000$,γυρισμένο με αυτοσχέδιες κάμερες που ο σκηνοθέτης/παραγωγός/σεναριογράφος/πρωταγωνιστής κατασκεύασε με τα χεράκια του, το Bellflower είναι μια προσωπική (και βίαιη) ταινία χωρισμού και όχι ένα μετά-αποκαλυπτικό δράμα.
   Αυτό που κάνει κατά κύριο λόγο το Bellflower να ξεχωρίζει είναι η υφή της εικόνας του.Ο Glodell χρησιμοποιεί vintage εξαρτήματα για τις χειροποίητες κάμερές του και δίνει στη ταινία του μια ρετρό αίσθηση που καθηλώνει το θεατή τουλάχιστον οπτικά.Aυτή η φωτογραφική ιδιαιτερότητα μπορεί να μην ισοσταθμίζει τη σεναριακή ανεπάρκεια και τον κακό ήχο του Bellflower,αλλα ας μη ξεχνάμε πως  στην ουσία το ντεμπούτο του Glodell είναι ένα b-movie.
   Πίσω από το άτσαλο σενάριο του,το Bellflower κρύβει μια παράξενη γοητεία.Πραγματεύεται  αυτή τη σκοτεινή και καταστροφική πτυχή του ανδρισμού που καταπιέζεται και σιγοβράζει μέσα στον ήρωα ο οποίος περιμένει το τέλος του κόσμου για να λυτρωθεί,άλλα τελικά είναι το τέλος μιας σχέσης αυτό που θα τον απελευθερώσει.Η προδοσία και οι συνέπειές τις τραυματίζουν τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας ψυχολογικά και σωματικά, κανοντάς τον ανίκανο να ξεχωρίσει τη πραγματικότητα απο τη φαντασία, οδηγώντας τον στα άκρα.Μοναδικός συμπαραστάτης του Woodrow είναι ο φίλος του Aiden και το κοινό όραμα τους για ένα κόσμο κατεστραμμένο που θα τους ανήκει ολοκληρωτικά είναι η μόνη τους ελπίδα.
   Eίναι φτηνό αλλά όχι φτηνιάρικο.Οπτικά πρωτότυπο,γεμάτο καλές προθέσεις και ας χάνει στα σημεία,το Bellflower είναι όσο μέτριο και όσο καλό θες να είναι και κόστισε μόνο 17.000$.Το μέλλον των ανεξαρτητων ταινιών προδιαγράφεται λαμπρό.