Operation White Widow (2011)

Kill List (2011)

   Ένας επαγγελματίας εκτελεστής (Neil Maskell),οχτώ μήνες μετά από μια αποτυχημένη αποστολή στο Κίεβο, αναλαμβάνει έναντι αδράς αμοιβής να διαπράξει τρείς φόνους.Θα αργήσει να αντιληφθεί οτι η αποστολή του είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου.Ο Ben Wheatley υπογράφει τη σκηνοθεσία και συνυπογράφει το σενάριο της πρώτης του ταινίας.

   Κάτι συμβαίνει στο horror είδος τωρα τελευταία.Είναι όλο και πιο πολλες οι ταινίες που στηρίζονται λιγότερο στο shock value και περισσότερο στον εννοιολογικό τρόμο της ίδιας τους της πλοκής.Το Kill List,που ακροβατεί ανάμεσα στις δύο αυτές σχολές, κρύβει μέσα του τη στόφα του παλιού καλού horror και την εκφράζει με ξεχωριστό τρόπο.

   Το ντεμπούτο του B.Wheatley ξεκινάει σαν οικογενειακό δράμα που οπτικά μοιάζει με reality tv.Μια οικογένεια πρώην στρατιωτικών με ένα μικρό γιό,που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μέσα στο επισφαλές οικονομικό κλίμα της εποχής.Η πρώτη πράξη του έργου-με μόνη εξαιρεση μια σκηνή που προοικονομεί το φινάλε της ταινίας-θυμίζει βρετανική σαπουνόπερα.Το περίεργο είναι οτι δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο σε αυτή τη πρώτη πράξη.Είναι γρήγορη,σε βάζει στο κλίμα (ή έτσι νομίζεις) ,κάνει τις απαραίτητες συστάσεις με τους ήρωες και εκφράζει την κύρια δραματική ανάγκη του πρωταγωνιστή: να εξασφαλίσει την ευημερία της οικογένειας του.Τιποτα το horror μέχρι εδώ.Τιποτα το horror όμως και για τη συνέχεια.Εκτός απο μερικές δόσεις μυστηρίου και ίσως μια κάποια αλλαγή στο ύφος της αφήγησης,το Kill List κλιμακώνει την πλοκή του περισσότερο σαν ένα σκοτεινό hitman thriller παρά σαν ταινία τρόμου.O τρόμος τελικά θα χτυπήσει το θεατή σα σφυριά στο κεφάλι (spoiler) ακριβώς στο δοξα πατρί της ταινίας, δηλαδή στη μέση της.Και σε αυτό το σημείο το έργο βρίσκει το πραγματικό του εαυτό,κάτι που κάνει τον ανυποψίαστο θεατή να αφήσει τα ποπ κορν και να σφίξει το στομάχι του.Τα κίνητρα του ήρωα θα αλλάξουν καθώς από μισθωμένος φονιάς θα αυτοχριστεί τιμωρός,με το σενάριο (είτε από αστοχία,είτε απο πονηράδα) να μην ξεκαθαρίζει αν οι πράξεις του οδηγούνται από το αίσθημα δικαίου ή απο κάποιου είδους post-traumatic stress που o ήρωας βιώνει.

   Αν κάποιος κρίνει το Kill List επιδερμικά,θα βρεί τη πλοκή της ταινίας επιπόλαιη:ποιοί είναι οι εργοδότες του ήρωα,ποιός ο απώτερος στόχος τους και τι στο διάολο έγινε πέρυσι στο Κίεβο.Στην άλλη όψη του νομίσματος ένα φειδωλό σε στοιχεία σενάριο κάνει το θεατή να αμφισβητεί διαρκώς αυτό που βλέπει,κάτι που ταιριάζει γάντι στα horror thrillers.Το Kill List στήνει μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα την οποία κορυφώνει με ένα φινάλε που δίχασε και προκάλεσε γκρίνιες,όχι λόγω κακής  εκτέλεσης,αλλά μαλλον λόγω της απεχθούς φύσης του.Must see για τους φίλους του είδους.

Written in the Flesh: A crash course in David Cronenberg

Survey of recurring themes in Cronenberg's work through "A History of Violence."

Take Shelter (2011)

   O Curtis (Michael Shannon) ένας στοργικός οκογενειάρχης, παρουσιάζει συμπτώματα σχιζοφρένειας,που εκδηλώνονται με τη μορφή δυσοίωνων οραμάτων και ονείρων τα οποία προμηνύουν μια βιβλική καταστροφή.Ο Jeff Nichols υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της δεύτερης ταινίας του.
   Όλο και πιο σπάνια συναντά κανείς ταινίες που συνοψίζουν με τέτοια ακρίβεια την εποχή τους,οπως το Take Shelter καταφέρνει να κάνει.Για την εποχή των χρηματοπιστωτικών κρίσεων,των κοινωνικών εξεγέρσεων και των τσαρλατάνων εσχατολόγων που υπόσχονται την Aποκάλυψη εντός του τρέχοντος έτους,δε μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή ταινία.
   O J.Nichols μέσα από μια λιτή και προσγειωμένη αφήγηση χτίζει ένα ζοφερό ψυχολογικό δράμα που καταδεικνύει όλες τις φοβίες της σύγχρονης Αμερικής και οχι μόνο.Η οικονομική δυσπραγία των καιρών μας,η εργασιακή ανασφάλεια,ο φόβος της κλιματικής αλλαγής αλλά και το κοινωνικό στίγμα της ψυχικής νόσου,θα φορτωθούν όλα μαζί πάνω στους ώμους του πρωταγωνιστή.O Μ.Shannon καθηλώνει τον θεατή ερμηνεύοντας έναν ήρωα που ακροβατεί ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική, αποδίδωντας την αγωνία και το τρόμο του χωρίς ίχνος υπερβολής και με απαράμιλη φυσικότητα.Ο ήρωας της ταινίας βλέπει τον εαυτό του να παρανοεί κάθε μέρα όλο και περισσότερο, έχοντας πλήρη αίσθηση της κατάστασής του,την οποία και προσπαθεί να την αντιστρέψει.Την ίδια στιγμή ενδίδει στους φόβους του και προετοιμάζεται για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή που μόνο αυτός βλέπει.Και όπως κάθε φοβικός άνθρωπος,έτσι κι αυτός αρχίζει να αποτραβιέται από το περιβάλλον του και από την πραγματικότητα, που η ούτως η άλλως θολωμένη κρίση του την έχει διαστρεβλώσει.

     Χωρίς πολλά λόγια: η καλύτερη ανεξάρτητη αμερικάνικη παραγωγή της χρονιάς που μόλις πέρασε.Μιας χρονιάς αρκετά γενναιόδωρης προς το κοινό του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου που μεταξύ αλλων αξιόλογων ταινιών μας χάρισε τα Martha Marcy May Marlene και  We Need to Talk About Kevin .O J.Nichols μας χαρίζει ένα εξαιρετικά καλογραμμένο pre-apocalyptic δράμα  που αντανακλά τα άγχη και τις φοβίες των καιρών μας.