Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Professione: reporter (1975)

      Ενας πολεμικος ανταποκριτης απογοητευμενος απο τη ζωη του αδραττει την ευκαιρια να αλλαξει τη ταυτοτητα του με αυτη ενος νεκρου εμπορου οπλων,με τον οποιο τυνγχανει να μοιαζει και αποδεχεται τις συνεπειες της πραξης του.

      Η πιο ολοκληρωμενη ισως κινηματογραφικη πραγματεια πανω στο θεμα της ταυτοτητας και μαλλον μια απο τις καλυτερες στιγμες του (μεγαλου) Michelangelo Antonioni .Ο Jack Nicholson,στα φορτε του, μας χαριζει μια απο τις δυνατοτερες ερμηνειες του,υποδυομενος ενα ρεπορτερ που προσπαθει να καταλαβει ποιος πραγματικα ειναι.

       Οπως και σε αλλες ταινιες του,ο Antonioni προβαλλει τοπια με σκοπο να αντικατοπτριστει σε αυτα ο ψυχισμος των ηρωων του.Ο χαρακηρας του Nicholson αποτυπωνεται πολυ εντονα απ'την αρχη της ταινιας κυριως με την σκηνη του ξεσπασματος του στην ερημο.Ο Antonioni  χρησιμοποιει ενα πολυ εξυπνο σεναριακο ευρημα για να μας συστησει τον ηρωα του:ο θεατης γνωριζει τον D.Locke μεσα απο το υλικο των ανταποκρισεων του-με την ιδιοτητα του ρεπορτερ-αλλα και μεσα απο τις αναμνησεις και τους διαλογους της συζηγου του,που τον θεωρει νεκρο.Με αυτο τον κομψο και εμμεσο τροπο ξεδιπλωνεται το παρελθον του κεντρικου χαρακτηρα κανοντας τον ακομα πιο απομακρο.Η ταινια κανει και ενα πολιτικο σχολιο- ισως λιγο αποστασιοποιημενο-μεσα απο τη φυση της ταυτοτητας που ο Locke υιοθετει:ενας εμπορος οπλων που εχει "δουναι και λαβειν" με ανταρτες αφρικανικης χωρας που μαχονται σε εμφυλιο πολεμο.Η καινουρια επαγγελματικη ιδιοτητα του ηρωα απαιτει ταξιδια και αυτο κανει την ταινια "κοσμοπολιτικη" και ενισχυει το αισθημα της φυγης/περιπετειας.Η καψουρα του Locke με τη νεαρη σπουδαστρια αρχιτεκτονικης (Maria Schneider) στη Βαρκελωνη μαλακωνει λιγο την ταινια.H ερμηνεια της Schneider προσωπικα μου φαινεται να εχει κατι απο νοητικη στερηση αλλα γουστα ειναι αυτα.
      Δυσκολα αναφερεται κανεις στο Professione:reporter χωρις να κανει λογο για το φιναλε του:ενα μονοπλανο που αφησε ιστορια τοσο για την τεχνικη του δυσκολια,οσο και για την αφηγηματικη του λειτουργικοτητα.Ιδανικο κλεισιμο για μια καταπληκτικη ταινια.

4 σχόλια:

  1. mou xei ksefygei to epaggelma reporter.. twra pou mou to ksana-thymises tha to koitaksw na to dw kamia apo tis epomenes meres

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την ειδα. Ο Αντονιονι δεν ειναι του γουστου μου αλλα η συγκεκριμενη μου αρεσε. Το μονοπλανο οντως καταπληκτικο, θα ψαξω να διαβασω περισσοτερα -αν βρω- για το πως ακριβως εβγαλε την καμερα απο το δωματιο. Τελευταια παρατηρηση: αν και δεν ειμαι φαν του Αντονιονι εχει ενα χαρακτηριστικο που δυσκολα το βρισκεις. Λαμβανει πολυ υποψη του το χωρο. Αυτοι το τοσο γεματο κενο στους χωρους/στα μερη της ταινιας δεν υπαρχει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για το μονοπλανο εχω ακουσει πως τα καγκελα του παραθυρου ειναι ψευτικα και πως μολις τα περναει η καμερα αυτα αποσπωνται.αυτο ειναι το πρωτο μισο του μονοπλανου...μετα πρεπει η καμερα να προσαρτηθει σε γερανο ωστε να γινει αυτο το πανοραμικο travelling με το οποιο και κλεινει.η στιγμη τις προσαρτησης στο γερανο νομιζω οτι γινεται αντιληπτη:ενα ελαφρο κουνημα/τρεμοπαιγμα στη καμερα οταν αυτη αφηνει το δωματιο.δυσκολα να βγει σε μια ληψη.οτι και να κανε πρεπει να το δοκιμασε πολλες φορες.Αυτο που λες για τα τοπια το κανει και στο Zabrinskie Point.

    ΑπάντησηΔιαγραφή