Μια οικογένεια στην Αμερική του '50.Τρία νεαρά αγόρια, μια στοργική μητέρα (Jessica Chastain) και ένας αυταρχικός πατέρας(Brad Pitt).Οι αναμνήσεις της οικογενειακής ζωής όπως τις θυμάται ο μεγαλύτερος από τους τρείς γιούς(Sean Penn).Σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Terrence Malick.
Το The Tree Of Life περιέχει ολα αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία ο σκηνοθέτης του ξεχώρισε στο παρελθόν.Είναι στο μεγαλύτερο μέρος του γυρισμένο σε εξωτερικούς χώρους (ως συνήθως) με τη φύση (σήμα κατατεθέν του Malick) να πρωταγωνιστεί.Όταν η δράση είναι τοποθετημένη σε εσωτερικούς χώρους το φυσικό φώς και η εξωτερική θέα πάντα τρυπώνουν στο πλάνο μέσα απο ανοιχτά παράθυρα, πόρτες, διάφανες επιφάνειες κτλ.Η κινηματογράφιση και η φωτογραφία αγγίζουν την τελειότητα. Και φυσικά δεν μπορεί να λείπει η voice over αφήγηση,που στη συγκεκριμένη ταινία ίσως είναι και το μόνο είδος αφήγησης,αφού ο Malick απορρίπτει σχεδόν κάθε συμβατική αφηγηματική φόρμα.
Ο Malick θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν σκηνοθέτης χομπίστας αφού στη 40χρονη καριέρα του αριθμεί μόλις πέντε ταινίες,όπου μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης παρεμβάλονται 20 έτη κινηματογραφικής απραξίας.Είναι προφανές οτι επιλέγει να μιλάει μέσα απο τις ταινίες του όποτε και όπως αυτός θέλει.Στο The Tree Of Life ο Malick κάνει μια επίδειξη του σκηνοθετικού του φετιχισμού με τρόπο υπερβολικό,κάνοντας μια ταινία όπου το ύφος δείχνει σε πρώτη ανάγνωση να υπερτερεί της ουσίας, αλλά θεματικά η ουσία της είναι τόσο δυνατή που μπορεί και να υπερβαίνει την αφηγηματική της αναπηρία.Είναι αλήθεια οτι η ταινία μπορεί να κουράσει,αλλά είναι επίσης αλήθεια οτι επιχειρεί τη χαρτογράφηση ενός χωροχρόνου που κανένα άλλο έργο δε τόλμησε ποτέ να κάνει.Πώς αλλιώς να περιγράψεις μια ταινία που μέσα στην προσχηματική πλοκή ενός οικογενειακού δράματος αντιπαραθέτει σκηνές από τη γέννηση του σύμπαντος,τη δημιουργία της Γης και την εμφάνιση της ζωής πάνω σ'αυτή.Η εικονολαγνεία του Malick είναι τόσο υπερβολική που θα μπορουσε κάποιος να χαρακτηρίσει το Tree Of Life σαν ένα στυλιστικό αυνανισμό του οποίου η κορύφωση θυμίζει ντοκυμαντέρ φυσικής ιστορίας του National Geographic.
Αν κάποιος όμως δεί το Τree Of Life χωρίς προσδοκίες και αφεθεί στο κάλλος των εικόνων του, παραβλέποντας την όποια αφηγηματική του αστοχία, θα απολαύσει έναν βαθύ διαλογισμό πάνω στην έννοια της ζωής.Ο Malick αντιδιαστέλλει δύο τόσο διαφορετικές όσο και όμοιες όψεις του θέματος του.Στη μια όψη έχουμε τη γέννηση ενός παιδιού,τη παιδική του ηλικία,τη σχέση του με τ'αδέρφια του και τους γονείς του.Η ζωή μέσα από τον υποκειμενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.Στην άλλη όψη ο θεατής γίνεται μάρτυρας της γέννησης του σύμπαντος και της Γής.Η ζωή πάνω στη Γή εμφανίζεται και παρακολουθούμε την απαρχή της σαν μια άλλη παιδική ηλικία.Η ζωή ως φαινόμενο,σαν έννοια που δε γνωρίζει χρόνο.Και μέσα σε όλα αυτα ο άνθρωπος σε μια διαρκή προσπάθεια να συνδεθεί με το θεικό στοιχείο.
Κάθε σύγκριση με το 2001 του Kubrick είναι το λιγότερο άστοχη.Μπορεί τα μοτίβα του Τree Of Life να προκαλούν κάποιους συνειρμούς στο θεατή που απλά πλησιάζουν το ύφος και όχι την ουσία του 2001.Το Tree Of Life θα απογοητεύσει μερικούς και θα ικανοποιήσει κάποιους άλλους.Είναι σίγουρα μια ξεχωριστή,προσωπική ταινία ενός ιδιαίτερου σκηνοθέτη, του οποίου το έργο πολλές φορές δίχασε το κοινό.
Το ειδα κι εγω προσφατα. Ο Μαλικ δε με εχει απογοητευσει ποτε (μικρα φαουλ στο new world). Απο την λεπτη κοκκινη γραμμη και επειτα εχω την εντυπωση οτι κατι ξερει, κατι που δε θα το καταλαβει κι αυτος που τον ξερει πολυ καλα. Ο τυπος ειναι ο τρελος του χωριου/αναχωρητης/καλλιτεχνης/φιλοσοφος ολα σε ενα.
ΑπάντησηΔιαγραφή