Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Notre jour viendra (2011)

  O Remy (Olivier Barthelemy) είναι ένας αποξενωμένος κοκκινομάλης νεαρός που αντιμετωπίζει τη χλέυη και την αποδοκιμασία του περιβάλλοντός του.Ο Patrick (Vincent Cassel) είναι ένας επίσης κοκκινομάλης μεσήλικας ψυχολόγος που  φαίνεται να περνά μια κρίση.Οι δύο τους θα συναντηθούν και θα διαγράψουν μια βίαιη πορεία προσπαθώντας να αποδράσουν από τις ίδιες τους τις ζωές τους.Γράφει και σκηνοθετεί ο γιός του Κ.Γαβρά Romain Gavras.
   Αν κάποιος θεωρεί οτι το character study των ηρώων μιας ταινίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας καλης αφήγησης, τότε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του R.Gavras ίσως να τον απογοητεύσει.Οι ήρωες του Notre jour viendra δείχνουν να είναι απλα βαλτοί στο σύμπαν της ταινίας,στερούνται παρελθόντος και κινήτρων και τουλάχιστον μέχρι τη δέυτερη πράξη  δεν έχουν σαφή στόχο.Δε πείθουν αρκετά το θεατή οτι είναι αληθινοί και μοιάζουν να ήρθαν απλά για τη βόλτα...
  ...Μια βόλτα όμως βίαιη και διαταραγμένη σε βαθμό που μπορεί να γοητεύσει το θεατή που δε θα δεί την ιστορία αυτή κυριολεκτικά.Με όχημα το σεναριακό εύρημα του ιδιαίτερου χρώματος μαλλιών των πρωταγωνιστών, ο Gavras στοχοποιεί τους ήρωές του,τους περιθωριοποιεί,τους κάνει πιο ευάλωτους και κυρίως τους κάνει να συνδεθούν.Το άγριο οδοιπορικό της φυγής τους θα  ξεναγήσει το θεατή σε μια άλλη Γαλλία: ένα μουντό βιομηχανικό τοπίο που ταιριάζει γάντι με το ψυχισμό των ηρώων.Το αταίριαστο δίδυμο θα συναντήσει ανθρώπους και θα αναζητήσει τη σύγκρουση χωρίς ιδιαίτερο λόγο.O μέντορας του νεαρού Remy θα αφήσει το τιμόνι στον καταπιεσμένο συνοδοιπόρο του και αυτός με τη σειρά του θα χαράξει πορεία για την Ιρλανδία,τη Γή της Επαγγελίας των κοκκινομάληδων.
   O R.Gavras κάνει το ντεμπούτο του με ένα  μηδενιστικό-υπαρξιακό road movie,που μάλλον θα κριθεί αυστηρά λόγω του ονόματος του και μόνο.Αυστηρά αλλά οχι άδικα αφού το Notre jour viendra έχει τα ψεγάδια του.Το στυλιζαρισμένο ύφος του σκηνοθέτη και ο τρόπος που χειρίζεται την-καταπληκτική-μουσική μαρτυρούν τη θητεία του στο χώρο των music videos,όπου το Γαυρόπουλο είχε διαπρέψει στο πρόσφατο παρελθόν του.Αυτοί άλλωστε είναι και οι λόγοι που κάνουν την ταινία καλή.Γιατί τελικά η ταινία είναι καλή.Μια σχεδόν αλληγορική ιστορία δύο ανθρώπων που διεκδικούν βίαια την απαλλαγή τους απο τα δεσμά της κοινωνικής νόρμας,που κορυφώνεται σε ένα από τα πιο επικά φινάλε των τελευταίων ετών.

3 σχόλια:

  1. Σοι παει το βασιλειο για τον Γαβρα, ευτυχως. Πατησα το λινκ για την ανθολογια μονοπλανων αλλα μου λεει οτι δεν υπαρχει.. Τι παιζει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φιλε Groovie ο bloger βαραει σκαλωματα μαλλον.αυτη την αναρτηση καπως την εχασα-δε ξερω πως.στο blog μου εμφανιζεσαι χωρις δραστηριοτητα και οταν σε επισκεπτομαι σε βλεπω με καινουριες αναρτησεις.τα λεφτα μας πισω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χα! Για να περιμενουμε να δουμε. Καποτε που εχανα κατι σχολια εστρωσε και ολα οκ μετα. Παιζει αν ξεσκαλωσει να εμφανιστει η αναρτηση(;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή